Witamy miłośników sportowych wyzwań!

Kim jest Janusz Chomontek?

Janusz Chomontek od najmłodszych lat kopał piłkę na piaszczystym boisku swojej rodzinnej wsi, zamieniając każdą wolną chwilę w ćwiczenia żonglerskie, które z biegiem czasu stały się bezwzględnym rytuałem, precyzyjnie powtarzanym o świcie i tuż przed zmrokiem. Kiedy koledzy rozchodzili się do domów, on zostawał i liczył kolejne odbicia – początkowo dziesiątki, potem setki, aż wreszcie tysiące, bo wierzył, że granice wyobraźni człowieka zawsze leżą o kilka kroków dalej niż podpowiada zdrowy rozsądek. Właśnie wtedy, pomiędzy skrzypieniem starych bramek a zapachem świeżo skoszonej trawy, narodziło się marzenie o rekordach Guinnessa, choć wówczas nazwa tej księgi brzmiała egzotycznie i nieprawdopodobnie, jak opowieść z dalekiego świata. Dzięki wytrwałości i niewyczerpanej ciekawości ruchu każda kolejna próba stawała się małym laboratorium, w którym testował cierpliwość mięśni i siłę charakteru, nie zdając sobie sprawy, że tworzy fundamenty przyszłej legendy. Gdy wiele lat później publiczność klaskała przy rekordowych pokazach, Janusz wspominał właśnie te ciche popołudnia, bo tam – pośród trzepotu bocianich skrzydeł – nauczył się, że mistrz rodzi się w samotności, lecz rozkwita dopiero w sercach widzów.

Pierwszy oficjalny rekord, ustanowiony w Poznaniu w 1989 roku, był momentem przełomowym, który przerwał dotychczasową ciszę prowincjonalnych boisk i otworzył mu drzwi do aren oraz stadionów całego świata. Piłka podskakiwała w rytm bicia serca, a Janusz – skupiony i uśmiechnięty – udowodnił, że matematyka precyzyjnych żonglerskich łuków może współistnieć z poezją sportowej pasji. Gdy licznik przekroczył poprzedni światowy wynik, w publiczności dało się słyszeć nie tylko owację, lecz przede wszystkim zbiorowe zdziwienie, że pozornie zwykła czynność potrafi przerosnąć wyobrażenie o ludzkiej koordynacji. Od tamtej chwili Guinness zaczął kojarzyć jego nazwisko z liczbami, które rosły rok po roku: z driblingiem na dystansie maratonu, z paletą, z piłką tenisową, a nawet z gumową piłeczką do masażu. Każdy nowy rekord – piętnasty, szesnasty, siedemnasty – był kolejnym rozdziałem opowieści, w której rolę złocistego pucharu odgrywał uśmiech widzów i iskry dziecięcej ciekawości. I choć w statystykach widnieją czasy, dystanse i liczby podbić, dla Janusza jeszcze cenniejsza okazała się radość osób, które po pokazach łapały piłkę, by spróbować swoich sił – bo właśnie wtedy rekord stawał się wspólnym, żywym doświadczeniem.

Dziś, goszcząc w szkołach, domach kultury i podczas wielkich festiwali sportu, Janusz Chomontek z tą samą pokorą zwraca się do publiczności, jak niegdyś do opustoszałego boiska, prosząc o chwilę uwagi i obiecując spektakl, w którym każdy gest przepełniony jest wiarą w ludzkie możliwości. Misją jego pokazów stało się inspirowanie do ruchu i odwagi – do podążania za pomysłem, który wydaje się nierealny, aż do chwili, gdy staje się dumnym faktem. Dlatego właśnie na tej stronie znajdziesz nie tylko kalendarium rekordów, lecz także zaproszenie: jeśli prowadzisz szkołę, zarządzasz instytucją kultury lub po prostu marzysz o wydarzeniu, które rozpali wyobraźnię uczestników, zajrzyj do sekcji Oferta Współpracy i przekonaj się, jak łatwo zmienić zwykły dzień w niezapomniane święto sportu. A jeśli chcesz poznać wszystkie szczegóły wyczynów, odwiedź stronę Rekordy Guinnessa, gdzie każda liczba kryje osobną historię odwagi, potu i nieustępliwości. Wreszcie, kiedy zechcesz zadać pytanie lub zaprosić Janusza do swojego miasta, przejdź do zakładki Kontakt, bo najpiękniejsze rekordy wciąż czekają na pobicie – być może właśnie z Twoją publicznością w roli świadków.